My golden boy. Wat een zalig kind ben je, al zeven jaar lang. Een brok puur geluk. Puur goud. Je voelt de warmte van mensen, en geeft die gemakkelijk door. Je blinkt van trots als iemand je écht ziet. Je gouden lokken weerspiegelen de zon, die vrolijk in je hoofd schijnt – nog voor ze … Lees verder →

Kleine gelukjes. Of glimpers, leerde ik onlangs – de tegenhanger van triggers. Het is zo leuk om ze te zien, te voelen, op te merken en te delen. De zon die een lichtbundel stuurt door een kier van de hemelpoort. De dauw die parels strooit op fijne blaadjes en spinnendraadjes. De maan die de nacht … Lees verder →

Zijn talent is snoepjes eten. Zegt hij zelf. Zijn leven kan ook niet doodgaan, want hij kan heel snel lopen. Zegt hij ook zelf. Zijn mond staat nooit stil. Hij praat graag en veel: zijn eten is sneller koud dan zijn woorden – hij eet dan ook traag en weinig. Hij is luid en enthousiast. … Lees verder →

Waarom je gezicht wassen, als je ook kan slapen als schminkpoesje? Waarom recht in bed liggen, als je ook op jouw broer kan leunen? Waarom stil opstaan, als je ook jouw broer zijn ochtendhumeur kan wakker maken? Waarom doen wat je ouders zeggen, als je liever zelf kiest? Waarom alleen je poep leren afkuisen, als … Lees verder →

‘Stomme moeke. Ik ga met vake en Mon in een ander huis gaan wonen.’ Ik quote even mijn jongste zoon van drie, die gisteren niet wilde slapen. Die niet in zijn bed wilde blijven. Die zijn oudste broer wakker hield, terwijl die zó graag wilde slapen. Die recht in mijn ogen keek en ‘NEE’ zei, … Lees verder →

Ze maken zo vaak ruzie de laatste tijd. Klagen. Zagen. Plagen. Uitdagen. Mijn haren en stem vliegen dan vaak instant de hoogte in. Dan begin ik ook te klagen en te zagen. Zo vermoeiend, om als hamstertjes rond te draaien in die vicieuze cirkel. Dus neem ik even de tijd om stil te staan. Om … Lees verder →

Ik zou kunnen zeggen dat vandaag goed was. Dat ik goedgezind ben opgestaan. Dat ik werkdeadlines heb geknald – met dank aan Sven en zijn moeder, die met de kindjes naar Harry Malter trokken. Dat ik tijdens mijn lunch zingend ronddanste in de living. Dat ik ging solowandelen onder een introvert zonnetje, dat zich iets … Lees verder →

Er ontploft een bommetje in mijn buik: we blijken onverwachts zwanger van ons derde kindje. Waaw! En ook: kunnen we dit wel? Er raast een orkaan van emoties door mijn lijf: vreugde, angst, geluk, verdriet. Maar vooral liefde. Liefde, in het oog van de storm waar dit prille leven groeit. Wij kunnen dit!  De baby … Lees verder →

‘Ik wil dood’, roept hij ‘s avonds in bed. ‘Geef mij nú dat haaiendeken of maak mij gewoon dood.’ De oudste wil het deken van zijn jongere broer, maar die laatste kiest ervoor om het zelf te houden. Daar lig ik dan, tussen mijn zonen. Links verbergt de jongste zich stil onder de haaien. Rechts … Lees verder →

‘Het is belangrijk om even op pauze te drukken’, drukken de vroedvrouwen en gynaecoloog mij op het hart. ‘Lichamelijk, mentaal, emotioneel, hormonaal. Het is niet niets om een kind te verliezen, ook al is het pril.’ Op pauze drukken. Oké. Maar hoe doe je dat? Met twee kinderen die, vaak fast forward, willen spelen. Met … Lees verder →