Kleine gelukjes. Of glimpers, leerde ik onlangs – de tegenhanger van triggers. Het is zo leuk om ze te zien, te voelen, op te merken en te delen.

De zon die een lichtbundel stuurt door een kier van de hemelpoort. De dauw die parels strooit op fijne blaadjes en spinnendraadjes. De maan die de nacht verlicht met haar stralende lach, vaak heerlijk vol van zichzelf.

Kleine gelukjes. Het is zo leuk om er je de dag mee te eindigen. Dus vraag ik de kindjes vaak in bed wat hen blij heeft gemaakt. Waar hun hartje warm van werd. Ik hoef er zelfs niet bij te vertellen dat het kleine dingen mogen zijn. Die noemen ze vanzelf:

‘Ik heb gespeeld met mijn vrienden. Ik heb veel zoet gegeten. Ik heb een mooie steen gevonden. Ik ben als laatste ontdekt bij verstoppertje. Ik ben blij dat jij bij ons in bed ligt.’

Zo vertellen ze vaak nog iets over hun dag. Zo kunnen ze zich nestelen onder een extra warm dekentje – hoop ik. En zo kan ik stiekem ook delen wat mij blij maakt, al eindig ik élke keer met hetzelfde:

‘Dat ik zo blij ben dat zij mijn zonen zijn. En dat ik hun moeke mag zijn.’

Om dan, half geërgerd, te horen: ‘Ja-aaa moeke, dat wéten we al’.

Ik blijf het zeggen. Élke keer. Tot die kleine gelukjes hun oren uitkomen en hun harten vullen – en dat van mij.