Ze kijkt naar de inktvlek op haar blad. Zwart. Zich meester makend van het wit. Het licht maakt plaats voor donker. Al oogt het wit plots ook puurder. Mooier. Echter.

Als een schoonheidsvlek op wit vel. Ze gelooft niet dat je onbeschreven wordt geboren. Je komt ter wereld met gedefinieerde lijnen. Met donkere vlekken. En beloftevolle witruimte. Een wit blad bestaat niet.

Ze kijkt naar de vlek zoals ze is. De kleur, de vorm. Niet meer, niet minder. Observerend, niet oordelend. Als een litteken op een lichaam. Een tattoo, die betekenis geeft aan de vrije ruimte. Een wit blad bestaat niet. Vlekken horen bij het leven. Te veel, te weinig, te twijfelachtig, te afgelijnd. Niet mooi genoeg, niet goed genoeg, niet creatief genoeg, niet belangrijk genoeg. Donker dat tussen de mazen van je zinnen glipt. En zich nestelt in de kleinste letters.

Ze kijkt naar de inktvlek en besluit ze niet langer te verstoppen. Geen laagjes om te verdoezelen. Geen nieuw blad om te vergeten. Ze ziet de inktvlek als een punt om naar terug te keren. Haar oog op te laten rusten. Een vraag over te stellen, of net niet.

Een wit blad bestaat niet. Hoe je naar een vlek kijkt, zegt veel over hoe je leest. Over hoe je leeft. Hoe je hetzelfde kan kijken naar iets anders. Of anders naar hetzelfde. Een vlek zegt soms meer dan woorden.

Ze kijkt naar de vlek zoals ze is. Laat ze zijn zoals ze is. Ze geeft ruimte. Ademt ruimte. En voelt instant lichter. Als verstopte tranen die gezien mogen worden. Kúnnen worden. Zwellend. In hun oncontroleerbare schoonheid.

Een wit blad bestaat niet. Dus laat die inkt maar vloeien.