Ik sluit mezelf op in de badkamer. De zon schijnt binnen langs de halfopen lamellen. Er verschijnen gevangenisstrepen van schaduw en licht op mijn kledingloze lijf. Een contradictie ontbloot zich. Ik voel me niet gevangen. Ik voel me vrij. Ik voel me leven. En ik voel me koud.

De douche loopt warm. Wat begint met een aarzelende plas, kruipt langzaam verder. Tot het water uit haar voegen barst. Door de onzichtbare muur van weerstand. Als een rivier vol kracht. Het stroomt vrij. Wordt vergoten, niet vergeten. Als een druppelspoor vol herinneringen.

De spatten doen mij denken aan de regen tegen mijn dakraam. Dat geluid bracht mij rust als kind, wanneer ik niet kon slapen. Druppel voor druppel. Het brak de stilte, vulde de leegte. Druppel na druppel.

Mijn fantasie gaat stromen. Ik wil deel uitmaken van die bewegende plas. Overlopen. Baden in warmte. Overspoeld worden.

Als ik aan verdrinken denk, voel ik angst. Mijn longen vullen zich met tranen. Ik verslik mezelf in brokken verdriet. Voel paniek in heel mijn lijf. Tot ik weer zie waar mijn voeten staan. Verankerd, in mezelf. Als kapitein van mijn eigen schip.

Welke golf mijn richting ook uitkomt. Welke golf ik ook stuur. Het zijn allemaal golven in dezelfde zee van liefde. Iedereen ervaart ze anders. Zachter. Zouter. Kouder. Killer. Stiller. Stouter. Hoe je kijkt bepaalt wat je ziet. Er steekt zoveel onder het oppervlak.

Een woeste golf is vaak een gevolg. Maakt de aardbeving je eeuwig kwaad? Of herstel je wat er nu is geraakt?

De weg van water is vloeibaar. Ik laat me stromen.