Wat de lievelingsfilm was van hun vake, toen hij klein was? Dat wilden de jongens weten.

E.T.

Zei Sven.

Toen toonde hij de trailer
Toen werden ze bang.

Aliens zijn toch groen met grote ogen?
E.T. is vies.

Zei Sus.

E.T. gaf hen enge gedachten in bed.
Tot hij hen belde – ah ja, E.T. phone graag hè.

Hen belde? Hoezo?

Ik leg het uit: toen Dot er nog niet was, en we de jongens elk om beurt in bed stopten, speelde ik tijdens een bedritueel eens dat ze elk nog een telefoontje kregen voor het slapen. Met hun voet of hand tegen mijn oor, voer ik een denkbeeldig gesprek met wie ze maar willen. Dat was duidelijk een hit. Want de weinige keren dat ik hen nu in bed stop, halen ze hun puppy-ogen boven en blaffen ze ‘telefoontje?’

Ze kiezen meestal iemand die ze kennen: een vriendje, hun peter, oma of juf. Dit keer kwam er zelf iemand aan de lijn voor Sus.

E.T.

Die wilde weten wat Sus zo eng vond aan hem? E.T. wist dat hij eruitzag als een bruine, verrimpelde aardworm met armen en benen. Maar in de film had hij wél kleine kindjes als beste vriendjes.

Hun lachmonden gingen de hoogte in.
De spanning zakte onder hun matras.

Mijn buik gloeide als zijn wijsvinger.
Mijn jongens vlogen vredig de nacht in.

Als je zelf de ruimte voelt om verbinding te maken – al is het met een fantasietelefoon – zijn kinderen echt een dankbaar publiek.

Zo’n telefoontje is een ideale afsluiter. Zeker als je wat dingen in het gesprek fietst die speelden tijdens hun dag: van een enge trailer die ze zagen of een koek die ze niet kregen tot ruzie met een vriendje op school. Alles kan.

Bij Mon belde de leverancier van het verjaardagscadeau dat hij vandaag stiekem kocht voor Sus – dat stelde hij helemaal zelf voor, schattig hè. Mon is zó enthousiast over dat cadeau dat hij het nú al wil afgeven of -op zijn minst- verklappen. Zijn ‘telefoontje’ haalde ook daar een laagje spanning af.

Klein detail: Die (speel)ruimte heb ik zeker niet altijd. Als ik het niet voel en zij ernaar vragen, zeg ik ook eerlijk ‘het gaat mij nu niet lukken’. De puppy-ogen gaan dan vaak over in gejank. Dat probeer ik sinds kort te zien als een oefening om liefdevol mijn eigen grens te respecteren – wat misschien minder leuk voelt, en tegelijk ook waardevol is om te leren en voor te leven (vertel ik dan tegen mezelf).