Ik voel me soms als groentesoep. Een borrelende Julienne, waar kleine gedachtestukjes samen dansen. Hoe harder mijn vuur brandt, hoe meer rondjes ze draaien in mijn kokende hersenpan. 

Een hoge stand baart intense bubbels. Heet. Open spattend. Als oncontroleerbare gedachtestoom. 

Een standje minder geeft meer ruimte. De soep ademt trager. Ik kan opvallende stukjes vangen en volgen in hun draaibeweging. Een teentje look slowt voorzichtig over de bodemvloer. Een laagje ui komt bovendrijven. 

Als het vuur stil staat, kan ook de soep rusten. Bellen vallen stil. Stukjes zakken zachtjes naar beneden. Ze liggen er gewoon te zijn. Onder het platte dak van het heldere wateroppervlak. 

Ik kan ernaar kijken. Ik kan eraan ruiken. Ik kan eraan voelen. Ik kan erin duiken met een diepe pollepel. Ik kan ook voorzichtig mijn vingers rond een stukje knuffelen. Het loslaten. Of binnen nemen.

Juliennesoep. Niet iedereen houdt ervan. Ik gelukkig wel. 

_
Foto: Sophie Callewaert.