Lieve Rien

Ik kan het licht in je ogen zien. Op een donkere novemberavond ween je jezelf in deze wereld. Je kent nog geen schaamte en schuld. Je bent een brok pure babyliefde, in de warme armen van je ouders.

Ik zie je dansen en lachen als peuter. Overal waar je komt. Je bent als een warme chocomelk op een koude winterdag. Gemaakt van échte liefde, die je langzaam voelt binnenstromen. Een vrolijk kind, altijd goedgezind. Haha, toch niet, jij ‘vieze monke’ – gelukkig maar.

Je bent een mondige kleuter. En neemt meer blaren mee naar binnen dan voor je mond, wat niet elke thuiswacht apprecieert – ‘van mijn vake mogen we altijd cola drinken ‘s avonds’. Je bent zot van dieren, zowel echte als van Playmobil.

In de lagere school raak je wat op de dool. Samen met de bril op je neus, verandert je blik. Je ziet de dingen scherper. Je wil ze liever zacht. De spiegel wordt wat strenger. Hij krijgt al iets meer macht.

Jouw eerste dag in het middelbaar zie ik nog zo voor mij. Je verdwaalt onderweg bijna met de fiets. Nog zo klein en tegelijk zo groot. Je zoekt jouw draai, draait soms door. Duizelt, struikelt, valt en gaat weer door. Jouw tienerjaren zijn all the feels door elkaar. Je struggelt met jezelf, hoe je eruitziet en jouw mossel noch vis-haar.

In het hoger onderwijs denk je nog steeds niet hoog over jezelf. Je volgt je liefde voor taal. Dat is goed. Je volgt ook je liefde voor foute vriendjes, of je idee van liefde. Wat je vooral deugd zou doen, is jezelf volgen. Liefde voor jezelf voelen. Maar het komt goed. Ik beloof je, het komt goed.

Op een dag word je verliefd. Word je moeder. Word je opnieuw geboren. Word je weer pure liefde. Door en voor je kinderen. Voor jezelf.

Ik kan soms opnieuw het licht zien in je ogen. Je durft jezelf voorzichtig weer in de wereld wenen. Dansen. Lachen. Babbelen. Monken. Je ziet de dingen zachter. Je vindt je weg, zelfs als je verdwaalt. En ziet ook de liefde achter foute keuzes.

Happy 39 baby!
Happy you. Happy me.