18 jaar geleden voorspelde onze eerste nacht samen wat ons latere leven samen ging brengen. Veel liefde. Weinig slaap. 18 jaar geleden raakten onze lijven verstrengeld -we houden elkaar nog steeds vast, al zitten er nu meestal twee kindjes tussen. Onze hoofden huppelden al wat langer op wolkjes. We sms’ten elkaar eindeloos veel rijmpjes die … Lees verder
Spiegels. Ik heb er lang niet graag in gekeken. Ik hield niet van de confrontatie. Ik hield niet van wat ik zag. Ik hield niet van mezelf. Hoe spijtig. Toch? Spiegels. Ze zijn intussen een uitnodiging. Om mezelf te zien, meer en liever. Om te reflecteren, met zachtheid. Om mezelf te spiegelen, in het licht … Lees verder
Trauma. Ik durfde het woord lang niet in de mond nemen. Omdat het -voor mij- beschuldigend klonk. Omdat het -voor mij- voelde alsof ik met de vinger wees, naar mensen die ik graag zie. Naar mijn ouders, die zo hun best deden. Met alles wat ze toen (niet) wisten en voelden. Met alle liefde voor … Lees verder
Zijn talent is snoepjes eten. Zegt hij zelf. Zijn leven kan ook niet doodgaan, want hij kan heel snel lopen. Zegt hij ook zelf. Zijn mond staat nooit stil. Hij praat graag en veel: zijn eten is sneller koud dan zijn woorden – hij eet dan ook traag en weinig. Hij is luid en enthousiast. … Lees verder
Ik hou van wind. Van de zachte stuwing. Van het duwtje-in-de-rug-gevoel naar de juiste richting. Of net van de voelbare weerstand, tegen de stroom in. De wind helpt je loslaten. Of bewust vasthouden. Ik hou van dansende maïsvelden. Van rondvliegende haarslingers en bladconfetti. Van ruisende kruinen boven mijn hoofd. Van wiegende grashalmen onder mijn voeten. … Lees verder
Stil water, diep gronden. Dat geldt momenteel voor de weg die ik loop – of eerder stap. Het is wat stil op mijn scherm, maar erachter gebeurt er heel wat. Want ik ben op een missie. Een missie naar mezelf. Terug naar de basis. Waar veel dingen vastliepen. Die opnieuw los mogen komen. Zodat alles … Lees verder
Waarom je gezicht wassen, als je ook kan slapen als schminkpoesje? Waarom recht in bed liggen, als je ook op jouw broer kan leunen? Waarom stil opstaan, als je ook jouw broer zijn ochtendhumeur kan wakker maken? Waarom doen wat je ouders zeggen, als je liever zelf kiest? Waarom alleen je poep leren afkuisen, als … Lees verder
Ik deed het al als kind: de gedachtelijnen in mijn hoofd noteren op die van mijn schriftjes. Van zodra ik kon schrijven, opende er een nieuwe wereld. Als 9-jarige gebeurde het in een groot schrift. Met tekeningen en stickers. Ik deelde emoties na een ruzie: ‘Soms ben ik boos maar ik voel dan verdriet in … Lees verder
Of hij wilde komen thuiswachten? Dan kon ik gaan badmintonnen. Hij zei ‘ja, tot vanaaf’. Dus staat mijn vader daar, braaf. Voor de deur. De kindjes kruipen op zijn schoot met een boek. Samen met de blaadjes, vouwt hij een nieuwe wereld open. Want nee, hij leest geen voorgedrukte teksten. Hij drukt zelf zijn stempel, … Lees verder
Boos, ik ben het niet vaak. Correctie, ik voel het niet vaak. Al komt daar zachtjes verandering in. Ik herken het beter. Waardoor ik het welkom kan heten. En mijn deuren wijd kan openzwaaien om het eruit te laten – of te gooien, of te schreeuwen. Zo zakt het gevoel dat ik in lichterlaaie sta. … Lees verder
Rien Mertens 