Na maanden en weken en dagen en uren van dragen en zorgen en kijken en samen zijn, start ze morgen in de crèche. Drie dagen in de week.

Ik vind dat heel dubbel. Het voelt alsof ik een stuk van mezelf achterlaat. Ik wil haar niet droppen bij mensen die ze niet kent, bij mensen die haar niet kennen. Ik voel me triest, onzeker en bang.

Bang dat ze het niet gaat snappen. Bang dat ze zich alleen gaat voelen. Bang dat ze verdrietig zal zijn en niemand haar kan troosten. Bang dat een kindje op haar hoofd gaat slaan, of op haar gaat zitten of staan. Bang dat ze zich verslikt in haar patatjes. Niet wil drinken van de fles. Bang dat ze zich alleen in slaap huilt in bed. Ik ben bang voor zoveel scenario’s -die wellicht niet allemaal gaan gebeuren- dat het onnozel lijkt. Maar het ís wel zo.

Ik wil haar niet kwijt.

Het liefst zou ik haar dicht bij mij blijven dragen. De hele tijd voor haar zorgen – ik ken haar ook het beste. Haar troosten als ze verdriet heeft. Haar voeden als ze honger heeft. Haar bewonderen als ze nieuwe dingen doet. Haar naast me zien zitten als ik de was opvouw. Haar uit bed halen als ze wakker wordt, blij om elkaar terug te zien.

Waarom ze dan gaat? Omdat we dat meer dan een jaar geleden moesten beslissen. Toen ze nog een klein vruchtje was in mijn buik en een ver beeld in ons hoofd. Uiteraard heb ik gevraagd om de startdatum uit te stellen, dat kon niet – en ook de financiële druk hijgt in mijn nek.

Tegelijk schept de crèche wat ruimte. Ruimte om, naast moeder, opnieuw andere rollen in te nemen. Zelfstandige. Vriendin. Geen idee wat nog eigenlijk. Geen idee of ik er zelfs zin in heb. Het voelt heel dubbel.

Enerzijds snak ik naar tijd zonder een kind op of rond mij. Naar een volwassen gesprek kunnen voeren, naar mezelf horen nadenken of naar wat cognitieve uitdaging. Anderzijds wil ik haar liefst als een aapje bij mij dragen, in mijn veilige schoot. Haar warmte voelen, haar adem horen, haar blik vangen. Haar geven wat ze nodig heeft. Dat heb ik zelf, denk ik, ook nog het meeste nodig.

Het voelt heel dubbel. Maar momenteel vooral kut. Na maanden en weken en dagen en uren van dragen en zorgen en kijken en samen zijn ❤️.