Zij waren Belle. Ik het Beest.

Niet in een fantasiespel, spijtig genoeg. Wel tijdens onze ochtendshift.

Zie je de scène voor je, waarin het Beest hijgend met kleerscheuren achterom kijkt? Zo voelde ik mij na een uitbarsting tegen mijn twee jongens vanmorgen.

Zij speelden ‘snuitpanter’ en jagertje. Sus ging wild op in zijn zelfbedachte panterrol: hij verstopte zich achter spullen die hij in de living rondgooide – kussens, matjes, stapelstenen – terwijl hij snotterende geluiden maakte en slijmsporen achterliet. Mon liep rond met een Nerf-kruisboog die hij, samen met veel lawaai, non-stop afvuurde richting snuitpanter.

Er werd verstopt. Gelopen. Gelachen. Geschoten. Geroepen. Geweend – vooral door mij, maar ook door Sus die een pijl van dichtbij op zijn kaak kreeg (uiteraard).

Intussen moest ik Dot verversen en aankleden. De tafel afruimen – of op zijn minst de charcuterie terug in de ijskast zetten. Zorgen dat de boys hun kousen en trui aandeden. Dot haar zak vullen met moedermelk uit de diepvries – want eerste wenmoment in de crèche #help. En dat allemaal met 7 maanden babygewicht op mijn arm, want ik kon kleine zus onmogelijk neerzetten in het schietveld van de broers.

Ik riep dat het rustiger moest, terwijl ik zelf bezig bleef met taakjes. Dat had geen effect (uiteraard). Ik vuurde in het wilde weg woorden af die hun doel misten. En bleef achter met een snotspoor onder mijn neus, nadat ik eerst transformeerde in het Beest.

Ik brulde. Schopte op een matje dat dienst deed als bescherming voor de snuitpanter. En schreeuwde vlijmscherpe woorden als ‘leuk hoor, dat jullie rekening houden met mij op de dag dat Dot moet wennen in de crèche en ik het al zo moeilijk heb!’

Topmoment. Alsof het Belle haar fout was dat ze de roos onder de stolp wilde aanraken. Ze was gewoon nieuwsgierig. En mijn boy-Belles waren gewoon aan het spelen.

Het raakte duidelijk iets in mij. Bovendien voelt mijn roos momenteel wat verwelkt en broos: onderbroken nachten, fulltime borstvoeding, temperamentvolle kinderen, school- en hobby-getaxi, weinig oplaadtijd, financiële druk en continue overprikkeling …

Het is wat het is – ik verwacht geen magische oplossingen. Het is wel best veel – dus emotioneel luchten lost al iets op.

Ik geef veel. Ik geef graag. Ik wil graag veel blijven geven. Al moet dat af en toe ook iets meer aan mezelf.

Dat kwam het Beest even brullen in mijn oor deze morgen – en spijtig genoeg ook in de oren van mijn kinderen.

Ik schrok van mezelf. Zij ook van mij – de kousen en schoenen gingen plots heel snel aan. Ik weende op weg naar school. De snuitpanter, die vooraan naast mij zat, legde zijn poot op mijn arm zonder iets te zeggen. Jagertje zong ‘handjes draaien’ voor zijn zus achterin de auto. Ze lachten samen. Dat voedde mij. Net als even bewust ademen.

Ze zeiden sorry. Ik zei sorry. Ik wisselde wat ‘zó herkenbaar’-woorden uit met lieve schoolpoortmama’s in gelijkaardige schuitjes. En ik laadde mij op om Dot te droppen in de crèche. Dat voelt dubbel. Ondanks mijn nood aan alleen-tijd, wil ik haar liefst zelf kunnen geven wat ze nodig heeft.

Die twee kunnen -en mogen- naast elkaar bestaan.

Net als Belle en het Beest.
Ik ben het allebei.