
Moeke
Het was gisteren jouw verjaardag. 67. Ik vermoed dat je zat te wachten op woorden. Ik vermoed dat je dat elk jaar doet, omdat je weet dat ik ze heb. Dat betekent niet dat ik ze altijd kan geven. Die druk voelen, al is het maar in mijn hoofd, doet iets met me. Mijn hart draait dan wat meer op slot.
Vandaag, de dag na je verjaardag, verwacht je misschien geen woorden meer. Dus voel ik meer openheid.
27 was je, toen je mij op de wereld zette. Ik was je tweede kind. Een koningswens had je. In de zes jaren die volgden, kwamen daar nog twee jongens bij. Vier kinderen op jouw 33 – ik had er op die leeftijd nog maar één.
Als kind schreef ik in mijn dagboek ‘Ze is een goede moeder met een sterk karakter en goede moed’. Ik moet gevoeld hebben wat je allemaal voor me deed, voor ons deed: je vier kinderen. Zelden heb ik meer beseft, nu ik zelf drie kleine kinderen heb, hoeveel een moeder geeft.
Ze geeft zonder dat er iets wordt gevraagd. Vaak meer dan ze kan. Zonder terug te willen krijgen.
Een moeder geeft omdat ze om je geeft.
Bedankt dat je zoveel hebt gegeven. Soms té veel, waardoor je wat stukjes van jezelf kwijt raakte.
Ik snap dat je vaak niet meer wist waar je hoofd stond. Dat gebeurt als er vier delen van je hart buiten je lichaam rondlopen.
Dat doet wat met een moeder.
Het vraagt voelen. Aanwezigheid. Oefening. Inspanning. Ontspanning.
Net als een puzzel van 5000 stukjes. Je maakt eilandjes, haakt brugjes in elkaar, zoekt naar hoekjes en kantjes om een kader te vormen. Er gaan stukjes verloren, soms vind je er een terug, soms lijkt er een te passen dat toch niet juist zit. Soms zie je alleen chaos, lijkt niets meer te kloppen. Soms helpt iemand jou om een deel te maken, voel je verbinding.
Ik wens je, voor je 67, een stevig kader. Zoek alle hoekjes en kantjes in jouw doos. De rest vult zich wel. Geef jezelf duidelijke grenzen. En geef jezelf ook de ruimte om die in te vullen. Stukje voor stukje. Tot je binnenste heel voelt.
Moeder.
Gelukkige verjaardag.
Onthoud: je bent een stuk. Een stuk uit de 5000 ;)
