Sinds lang was ik als eerste beneden, nadat ik ‘mijn kind’ in bed had gestopt. Zo gaat de avondshift hier sinds 15 weken: ik blijf bij onze babydochter tot ze in slaap valt aan de borst, Sven doet hetzelfde bij onze twee zonen – zonder borst weliswaar. 

Plots stond onze oudste zoon beneden. Hij had enge gedachten. Over tsunami’s en emoties die hem overspoelden. ‘Ik voel in mijn buik dat ik even mijn moeke nodig heb. Nu er drie kindjes zijn, krijg ik wat minder aandacht. Ik snap het, maar ik heb ook soms troost nodig.’ 

Hij krulde zijn achtjarige lijf op mijn schoot. Ik luisterde. Kon volledig bij hem aanwezig zijn, zonder andere kindjes in de buurt – mijn hoofd en lijf draaien vaak op automatische piloot als ik mijn aandacht over te veel zaken moet verdelen. Ik genoot van dit momentje met ons twee, ook al was ik opnieuw de laatste die kinderloos aan ‘de avond’ kon beginnen – lees: nog iets drinken en een paar zinnen zeggen tegen mijn man om het gevoel te hebben van een avond, want ik ga vaak al een half uur na ‘mijn kind’ slapen, en even vaak kom ik zelfs niet meer naar beneden.  

Ik zei dat ik even bij hem zou blijven tot hij sliep. Kleine broer sliep al, dus ik kroop bij onze oudste in bed. De verbinding die we samen voelden lag als een warm dekentje over ons. Hij vleide zich tegen mij aan, legde zijn arm over mijn borst en keek recht in mijn ogen met de liefste zachte blik: ‘Ik ben zo blij dat jij mijn moeke bent. Voor ik geboren ben, heb ik jullie gekozen uit honderd andere ouders. En jullie zijn de twee beste.’ 

‘Ik ben ook blij dat jij ons gekozen hebt. Zelf vind ik niet altijd dat ik de beste moeke ben, maar ik doe wel elke dag opnieuw mijn best. Want ik wil graag een goede moeke zijn, tegen wie je alles kan en durft vertellen.’ 

‘Moeke, je moet trots zijn op jezelf. Je bent een goede moeke. En dat voor drie kindjes.’ 

‘Lief dat je dat zegt.’ 

‘Ik hou van jou.’ 

‘Ik hou ook van jou.’ 

‘Slaapwel. Geniet straks nog van je tijd met vake.’ 

‘Bedankt. Mijn hart voelt zo warm nu. Ik ben blij dat we dit momentje samen hadden. Slaap zacht schatje.’ 

Eén minuut later: een schokkend lichaam en een zwaar ademgeluid. En een trotse moeder die stilletjes weg sluipt. 

Your presence is the greatest present.

Your presence is the greatest present. Dat bedacht ik niet zelf, Marshall Rosenberg wel – de grondlegger van geweldloze communicatie. Ik ondervond het wel zelf. Ik geloof het ook. En ik wil er graag elke dag opnieuw mijn best voor doen – work in progress zegt.